Enkele fragmenten uit het verhaal van Nanon
… De eerste weken van mijn zwangerschap voelde ik alleen maar vlinders in m’n buik. Happy. Maar vanaf tien weken begon ik me onprettig te voelen… Ik had er geen goed gevoel bij. Tegen m’n moeder zei ik: ‘Er is iets niet goed. Straks krijg ik nog zwangerschapsvergiftiging.’ Met die opmerking verbaasde ik mezelf; objectief gezien was namelijk alles in orde en ik ben enorm rationeel. Als wetenschapper ben ik eraan gewend om analytisch naar dingen te kijken, bewijs zorgvuldig te wegen en op basis daarvan rationele beslissingen te nemen. De kans op ernstige complicaties zoals zwangerschapsvergiftiging waren bij deze klachten en deze termijn bijzonder klein….
…Tien minuten later is Emilie er… een ieniemienie-meisje van 670 gram, 31 centimeter. Heel klein. Heel kwetsbaar.
Direct wordt ze naar de NICU gebracht, de intensive care voor pasgeborenen, ik word intussen gehecht. Later, op de verkoeverkamer, ben ik met van alles bezig. Bewegen mijn tenen nog? Ik maak grapjes met de verpleging en laat weten enorme trek te hebben in een ijsje. Ik vraag me af waar Rogier is en of hij me wel kan vinden. Dat hij bij Emilie is, realiseer ik me niet. Met haar ben ik niet bezig… Zo ver staat de bevalling van me af.
Ik was er mentaal helemaal niet klaar voor; voor mijn gevoel was ik nét zwanger. Ik dacht alleen maar aan mijn werk en welke prestaties ik nog ging leveren. Bevallen zat nog niet in mijn systeem…
Toen ik naar de NICU werd gebracht, mocht ik haar niet vasthouden, wel aanraken. De volgende dag kreeg ik haar bij me, de eerste keer dat ik haar vasthield, huid op huid. Ik hoopte een connectie te voelen, maar ik voelde niets. Direct wist ik dat ik totaal onthecht was. Een groot schuldgevoel, maar met een absoluut basisvertrouwen dat het goed kwam, dat dit niets zei over onze relatie op lange termijn. Het kon ook bijna niet anders; veertien weken te vroeg bevallen, zelf doodziek en in pijn.
Ik vond – en vind – het heel erg naar en zielig voor Emilie dat ze zo ter wereld is gekomen. Dat dit haar geboorteverhaal is. Je wilt namelijk niets liever dan dat je moeder je vasthoudt…
Benieuwd naar het complete verhaal van Nanon? Lees het in het boek.