Enkele fragmenten uit het verhaal van Josien
Altijd was Josien onderweg. Met een enorme gedrevenheid en ambitie. Naar het volgende doel, de volgende baan, de volgende kans. Zelf de touwtjes in handen, volledig in control. Totdat ze zwanger werd van zoon Florian. Toen had haar lichaam een ander plan.
‘Het onderste uit de kan van het leven’, is het motto van Josien. ‘Work hard’, én ‘play hard’. Tijdens haar studie in Enschede ontmoette ze haar grote liefde Harald en met z’n tweeën genoten ze volop van het leven. Reizen, sporten, gezellige avonden met vrienden en dat naast ieders succesvolle carrière. Vakanties? Max 2 weken, want dan riep het werk weer.
En daar was ineens dat moment…. “We hadden allebei een mooie baan, we woonden op een fijne plek in Leuven. We waren klaar voor de volgende stap. Een kindje zou een verrijking van ons leven zijn! Het voelde voor ons allebei als het moment. Ik heb een foto van de dag dat ik de laatste pil uit de strip nam. Mijn blik… superblij! De vreugde spat van het beeld af.
We hadden reis naar Australië gepland. Voor één keer wel drie weken… Een fantastische tijd. Én een spannende tijd… Stiekem hoopten en fantaseerden we dat ik snel zwanger zou zijn. Die reis gebeurde het niet.
Maar… twee maanden later was het wel zover!
In België is de monitoring van zwangerschappen anders als in Nederland. België kent geen verloskundigenpraktijken, maar daar krijg je vanaf acht weken echo’s in het ziekenhuis, uitgevoerd door de arts-assistent. Controles, onderzoeken, echo’s, mijn zwangerschap verliep volgens het boekje. Je kunt je voorstellen hoe blij we waren. Dat gevoel werd nog eens versterkt door de informatie die gedeeld werd tijdens de zwangerschaps- en bevallingscursussen. Eén grote, roze wolk…
In België is het gebruikelijk dat vrouwen lang doorwerken tot hun bevalling. Ik koos ervoor om vier weken voor de uitgerekende datum te stoppen. De laatste vrijdag voor mijn verlof kwamen nog acht collega’s op visite en ik bereidde ik nog even een 3-gangendiner. Daarna zou ik, helemaal ontspannen, me voorbereiden op de komst van de baby.
De maandag erop voelde ik me niet goed; hoofdpijn, overgeven en een hevige pijn tussen mijn schouderbladen. Naar de huisarts. Zij controleerde mijn bloeddruk, die bleek in orde en we werden naar huis gestuurd. ‘Buikgriep’, was de constatering, ‘doe maar even rustig aan.’ Het is je eerste zwangerschap, dus je denkt dat het er wel bij zal horen. Bovendien, je vertrouwt op de kennis en ervaring van de arts.
De dagen erna hield de pijn echter aan. Dag en nacht zat ik op de bank; liggen, slapen, het lukte niet… Zo’n pijn had ik.
Zondag besloten we niet langer meer te wachten en gingen naar het ziekenhuis. Er móest iets gebeuren. Bij de eerste controle van 08.30 uur werd er bloed afgenomen, de bloeddruk gemeten en urine ingeleverd. Om 11.00 uur is het mis: HELLP-syndroom. Dat betekent: een verhoogde afbraak van rode bloedcellen, een tekort aan bloedplaatjes waardoor de bloedstolling ontregeld wordt en een verstoorde leverfunctie.
Levensbedreigend voor mij en de baby.
Het kindje moest nú geboren worden. De ruggenprik kon niet langer wachten; mijn bloedwaarden waren op het randje. Zouden ze nog verder zakken, dan mocht er geen ruggenprik meer gezet worden.
Waar we misschien eerst nog niet de ernst van de situatie inzagen, kwam het nu binnen….
Met magnesiuminfusen kregen ze de bloedwaarden onder controle. Maar, zoals de Belgische artsen het zo mooi zeggen ‘de arbeid kon nog lang duren’. Ze zouden gelijk krijgen. ‘s Nachts werd ik voortdurend gemonitord… bloeddruk, bloedwaarden. In België geven ze de voorkeur aan een natuurlijke bevalling, dus ze wilden aanzien of en hoe mijn lichaam zich ging voorbereiden op de bevalling. Die nacht sliep ik nauwelijks… Ik was doodop en dan moest de bevalling nog beginnen. Om 08.00 uur ‘s ochtends breken m’n vliezen. 1 cm ontsluiting.
Het team had een stappenplan voor het verloop van de dag. Ze namen ons elke keer mee in hun afwegingen, zodat we de juiste keuze konden maken. Nog een ruggenprik of toch een keizersnede? Daar heeft het ziekenhuis ons goed in begeleid.
Met medicatie probeerden ze de ontsluiting op gang te brengen.
Bij een van de controles was gebleken dat ik een ‘sterrenkijkertje’ had: de baby lag met z’n hoofd naar beneden, maar keek omhoog. Dat bemoeilijkt de bevalling. Nog even probeerde het team hem te draaien, maar daar reageerde hij slecht op. Zijn bloeddruk daalde…
Vanaf dat moment kwam ik terecht in een lang, donker traject…
De medicatie had me uitgeput. Vermoeid en verdoofd. Ik begon te hallucineren. Een carrousel van foto’s en gebeurtenissen uit m’n leven trok aan me voorbij. Heel, heel beangstigend. Het duurde zo lang. Tussen 17.00 en 23.00 uur verkeerde ik in een twilight zone.
De roze wolk waar iedereen het over had, was bij mij veranderd in een zwart pad.
Omdat het kindje lang op zich liet wachten, zetten ze een extra spuit. Eindelijk was de ontsluiting volledig. Hij werd met de zuignap gehaald. En daar was hij. Florian. Om 22.57 uur. Hij huilde niet… Heel even mocht ik hem bij me hebben, maar hij moest weg. Naar de intensieve zorg, aan de beademing. Hij heeft het zwaar gehad.
Later krijgen we nog meer slecht nieuws van de kinderarts. Florian moet naar de IC vanwege een bloeding in zijn hoofdje. Er was een vaatje gesprongen aan de buitenkant van zijn schedel. Maar gelukkig was er geen sprake van hersenschade, zo bleek later. Vervolgens wordt hij overgebracht naar de afdeling neonatologie. Harald is veel bij Florian geweest. Hij lag op zijn borst, want huid-op-huid contact is wezenlijk. Zelf redde ik het één keer om naar hem toe te gaan in een rolstoel.
Na 2 dagen mocht hij volledig bij ons zijn. Gelukkig…
We bleven allebei in totaal nog 5 dagen in het ziekenhuis om te herstellen. Ik vroeg mijn gynaecoloog hoe hij mijn bevalling had ervaren. ‘Je hebt diep moeten gaan’, was zijn reactie. Medisch gezien was het een milde vorm van HELLP: Florian was 36 weken en 6 dagen, dus geen prematuur, en ik had het goed doorstaan. Valt medisch gezien relatief mee. Maar wat er zich emotioneel gezien allemaal heeft afgespeeld in die zwarte uren…
Hoewel de ervaring erg indrukwekkend was, had ik wel het gevoel: ‘Ik heb het geflikt. Ik heb een zoon op de wereld gezet!’ Nu hoorde ik bij de moeders. Een foto van 2 weken later zegt alles: rust en tevredenheid.
Een jaar later. We waren helemaal klaar voor een tweede kindje. Maar twee keer ging het mis; miskramen na 6 en 8 weken. Mijn lichaam was er nog niet klaar voor. Ik wilde grip krijgen op de situatie. En op mezelf. Ik heb focus nodig in mijn leven. Doelen stellen. Ik besloot het roer om te gooien. Onze bruiloft was mijn richtpunt. Het doel: 10 kilo afvallen. Aan de slag. 3 keer per week sporten, gezond eten. Het was me gelukt. En daar ben ik nog steeds supertrots op!
In die tijd kwam ik via het platform Hart voor HELLP in aanraking met de Queen of Hearts-onderzoeken van het MUMC+. Het leek me waardevol deel te nemen aan de onderzoeken voor de toekomst van alle vrouwen. Ik maakte kennis met cardioloog i.o. Chahinda Ghossein-Doha en professor doctor Marc Spaanderman. Een ontmoeting die mijn leven veranderd heeft.
Tijdens een van de onderzoeken stelden Mark en Chahinda ons de vraag of we een tweede kindje wilden. Dat wilden we maar al te graag, maar er was een grote onzekerheid. Met een berekening toonden zij aan dat de kans op herhaling 7% was. Voor ons was dat ‘maar’ 7%. Daar hielden we aan vast. Nog voor ons trouwen besloten we ervoor te gaan. Vol vertrouwen. Gesterkt door Marc en zijn team. Marc heeft oog voor het verdriet en de angsten van mensen. Hij gebruikte de metafoor van de vrouw met een krachtige motor: ‘Jouw lichaam is een Audi A6. Het is supersterk en kan veel aan.’ En inderdaad, zo is het! Ik heb het zelf zo ervaren. Die wetenschap gaf me kracht en vertrouwen voor de tweede zwangerschap. Van mijn man heb ik later nog een rode miniatuur Audi A6 gekregen. Heel bijzonder en voor ons symbolisch.
De zwangerschap van Elodie, onze dochter, is goed verlopen. Onder strikte monitoring, voortdurend de vinger aan de pols. Zonder ingrepen, zonder ruggenprik ben ik bevallen. Je draagt de eerdere ervaringen met je mee, maar hierdoor hebben we het samen mooi kunnen afsluiten.
In de afgelopen vijf jaar heb ik ervaren hoe veerkrachtig ik ben. Het leven zich niet laat regisseren. Maar ik heb mezelf weer op de rit gekregen. Dat heeft me laten zien hoe sterk je als vrouw bent. Jij staat aan het roer. Jij bepaalt de koers. Ja, voordat je dat inziet, heb je diep moeten gaan. Maar dat is niet erg! Je bent tot grote dingen in staat, op eigen kracht. En als je daar hulp bij nodig hebt, is dat prima! Kijk met een open blik naar de wereld en naar elke situatie.
Mijn gevoel is nu niet: ‘Help, ik heb HELLP gehad’, maar ik voel juist: HELLP, bedankt!’ Het heeft me sterker gemaakt.’
Het is op onze manier gelopen en het is op onze manier goed gegaan. Harald en ik hebben twee mooie muppies! Alles is goed nu; werk, liefde, huis, kinderen. Nu is het weer tijd om te leven.”
“Het leven laat zich niet regisseren. Maar ik heb mezelf weer op de rit gekregen. Ik heb gezien hoe sterk je bent als vrouw. Je bent tot grote dingen in staat, op eigen kracht.”