Enkele fragmenten uit het verhaal van Eva
…..Tijdens mijn zwangerschap ging ik lezen. Heel veel. Alles. Over de zwangerschap, over de bevalling en over moeder zijn. Fijn vond ik dat, alsof je je voorbereidt op een gesprek aan tafel. Een houvast. ‘Moeder worden’, zo zei iedereen, ‘is de grootste verandering van je leven.’ Toen ging ik me afvragen: ‘De competitiedrang in mij, mijn ambitie, mijn gerichtheid… stel, dat ebt allemaal weg? Stel je voor dat ik na de bevalling wakker word en de oude Eva is helemaal verdwenen? Natuurlijk, dan ben je gelukkig met je kind en dan verschuiven je prioriteiten, maar toch… hoe ga ik daar dan mee om? Wie word ik? Hoe verhoudt zich dat tot het leven dat ik heb opgebouwd? Dat ongewisse… daar heb ik over getobd.
…Tijdens een van de controles in het ziekenhuis bleek dat mijn bloeddruk te hoog was. Toen dat na een week nog niet veranderd was, adviseerde mijn fantastische gynaecoloog Eline me te stoppen met werken. Twaalf uur werken per dag was te veel voor m’n lichaam. Ik stopte een week eerder dan gepland, ik was 33 weken zwanger. Ik voelde me niet ziek, maakte me geen zorgen. Gezien mijn leeftijd en de hoge bloeddruk zou ik ingeleid worden bij 39 weken; langer wachten was niet verantwoord.
Dat de baby niet op de natuurlijke manier zou komen, vond ik niet verdrietig, ik was het er helemaal mee eens. Ik was alleen maar opgewonden dat ik mijn kind ging zien en dankbaar dat ik in het ziekenhuis mocht bevallen. De baby was volgroeid en het enige dat telt, is dat je kind en jijzelf gezond zijn. Daar ben ik pragmatisch en praktisch in. Dus voor mij géén bad met rozenblaadjes of geurkaarsen, maar fijn in het ziekenhuis. Al is er maar iets heel kleins aan de hand, dan kan er meteen worden ingegrepen. Wat een godzegen dat we in een land leven waar je die keuze hebt…